Πριν από αρκετά χρόνια, όπως φαίνεται και από την πρώτη ανάρτηση, ένας καλός φίλος μου έστησε αυτό το μπλόγκ. Τότε ήταν πρωτοπορία, δεν είχε γίνει μόδα, έτσι κι εγω δεν ενδιαφέρθηκα να το αξιοποιήσω. Δεν είχα και χρόνο, άλλωστε. Είχα δουλειές, είχα μικρό παιδί, έγραφα, διάβαζα, ταξίδευα.
Τώρα, εδω και καιρό, όπως και πολλοί σαν εμένα, δεν έχω "δουλειές". Έχω επάγγελμα, το οποίο δεν φαίνεται να είναι χρήσιμο πια. Αρχιτέκτονας. Έχω και ένα δεύτερο επάγγελμα, βέβαια θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι επάγγελμα, αλλά περισσότερο τρόπος σκέψης, οπτική, φιλοσοφική προσέγγιση. Τώρα πια. Θα μπορούσε να είναι και επάγγελμα, αλλά κι αυτό δεν φαίνεται να είναι τόσο χρήσιμο. Ανθρωπολόγος.
Αφού πέρασα ένα διάστημα που έψαχνα να δώ τί έκανα εγώ στραβά, αφού πέρασα το διάστημα της θλίψης για την αδυναμία μου "να κυνηγήσω τ'όνειρο", αφού μέσα σ αυτό το διάστημα έκανα διάφορες καταστροφικές σκέψεις κατηγορώντας με, άρχισα να ξυπνάω από τον ενοχικό εαυτό και να καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. Ότι το σύνολο γύρω μου καταρρέει. Η επαγγελματική επιτυχία που κάποιοι φίλοι και γνωστοί είχαν τα περασμένα χρόνια, και τους θαύμαζα και τους χαιρόμουνα γι αυτό, κλονιζόταν τωρα από χρέη, αδυναμία πληρωμών, έλλειμα αξιοπιστίας...
Δεν μπορώ να πώ ότι ένιωσα καλύτερα συνειδητοποιώντας αυτή την πραγματικότητα, που όλοι ζούμε. Στην αρχή και πριν φανεί το μέγεθος της καταστροφής της χώρας, το μέγεθος του παραπλανητικού τσίρκου που ζούσαμε, η αλήθεια είναι ότι ένιωθα τουλάχιστον λιγότερες ενοχές - οτι δεν φταιω εγω που δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα για παράδειγμα. Λίγο μετά, πολύ λίγο μετά, ένιωσα την ασφυξία που προκαλεί το αδιέξοδό μας.
Άρχισα λοιπόν να αμύνομαι. Να ασχολούμαι με διάφορα χρήσιμα και άχρηστα πράγματα, για να κρατώ το μυαλό μου μακριά από τη θλίψη. Άρχισα να προσφέρω εθελοντική εργασία. Άρχισα να διαβάζω Ιστορία, να μαθαίνω. Έπαιζα μετα μανίας παιχνίδια στον υπολογιστή. Άρχισα να γράφω νουβέλες.
Κληρονομιά από την καλή εποχή είχα τη γιόγκα. Πήγαινα και χαιρόμουν την άσκηση αλλά και την παρέα, την κοινότητα. Τους "γιόγκι".
Η πρακτική αυτή κατέληξε να γίνει ο κεντρικός στύλος μου τις γκρίζες μέρες που περνούσα και με στήριζε. Στήριζε το σώμα μου και το πνεύμα μου. Η μέρα μου άρχισε να οργανώνεται γύρω από το μάθημα της γιόγκα.
Τώρα θέλω να γράψω αυτη την εμπειρία των τελευταίων ετων σ αυτό το μπλόγκ. Όχι ακριβως για να αποκαλυφθω σε γνωστούς και αγνώστους, αλλά για να βρω ένα τρόπο να ταξινομήσω τα γεγονότα, να τα αξιολογήσω. Και η γραφή με βοηθάει.
Θα αναρτήσω σιγά σιγά τη δουλειά μου. Και σιγά σιγά τις σκέψεις μου.
Αν κάποιοι το βρουν ενδιαφέρον, θα είναι τιμή και χαρά μου να το μάθω.
Τώρα, εδω και καιρό, όπως και πολλοί σαν εμένα, δεν έχω "δουλειές". Έχω επάγγελμα, το οποίο δεν φαίνεται να είναι χρήσιμο πια. Αρχιτέκτονας. Έχω και ένα δεύτερο επάγγελμα, βέβαια θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι επάγγελμα, αλλά περισσότερο τρόπος σκέψης, οπτική, φιλοσοφική προσέγγιση. Τώρα πια. Θα μπορούσε να είναι και επάγγελμα, αλλά κι αυτό δεν φαίνεται να είναι τόσο χρήσιμο. Ανθρωπολόγος.
Αφού πέρασα ένα διάστημα που έψαχνα να δώ τί έκανα εγώ στραβά, αφού πέρασα το διάστημα της θλίψης για την αδυναμία μου "να κυνηγήσω τ'όνειρο", αφού μέσα σ αυτό το διάστημα έκανα διάφορες καταστροφικές σκέψεις κατηγορώντας με, άρχισα να ξυπνάω από τον ενοχικό εαυτό και να καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. Ότι το σύνολο γύρω μου καταρρέει. Η επαγγελματική επιτυχία που κάποιοι φίλοι και γνωστοί είχαν τα περασμένα χρόνια, και τους θαύμαζα και τους χαιρόμουνα γι αυτό, κλονιζόταν τωρα από χρέη, αδυναμία πληρωμών, έλλειμα αξιοπιστίας...
Δεν μπορώ να πώ ότι ένιωσα καλύτερα συνειδητοποιώντας αυτή την πραγματικότητα, που όλοι ζούμε. Στην αρχή και πριν φανεί το μέγεθος της καταστροφής της χώρας, το μέγεθος του παραπλανητικού τσίρκου που ζούσαμε, η αλήθεια είναι ότι ένιωθα τουλάχιστον λιγότερες ενοχές - οτι δεν φταιω εγω που δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα για παράδειγμα. Λίγο μετά, πολύ λίγο μετά, ένιωσα την ασφυξία που προκαλεί το αδιέξοδό μας.
Άρχισα λοιπόν να αμύνομαι. Να ασχολούμαι με διάφορα χρήσιμα και άχρηστα πράγματα, για να κρατώ το μυαλό μου μακριά από τη θλίψη. Άρχισα να προσφέρω εθελοντική εργασία. Άρχισα να διαβάζω Ιστορία, να μαθαίνω. Έπαιζα μετα μανίας παιχνίδια στον υπολογιστή. Άρχισα να γράφω νουβέλες.
Κληρονομιά από την καλή εποχή είχα τη γιόγκα. Πήγαινα και χαιρόμουν την άσκηση αλλά και την παρέα, την κοινότητα. Τους "γιόγκι".
Η πρακτική αυτή κατέληξε να γίνει ο κεντρικός στύλος μου τις γκρίζες μέρες που περνούσα και με στήριζε. Στήριζε το σώμα μου και το πνεύμα μου. Η μέρα μου άρχισε να οργανώνεται γύρω από το μάθημα της γιόγκα.
Τώρα θέλω να γράψω αυτη την εμπειρία των τελευταίων ετων σ αυτό το μπλόγκ. Όχι ακριβως για να αποκαλυφθω σε γνωστούς και αγνώστους, αλλά για να βρω ένα τρόπο να ταξινομήσω τα γεγονότα, να τα αξιολογήσω. Και η γραφή με βοηθάει.
Θα αναρτήσω σιγά σιγά τη δουλειά μου. Και σιγά σιγά τις σκέψεις μου.
Αν κάποιοι το βρουν ενδιαφέρον, θα είναι τιμή και χαρά μου να το μάθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου