Ένας απογευματινός
περίπατος, από αυτούς που χρειάζεσαι
για να πετάξει το μυαλό τα σκουπίδια
του, κατέληξε να λοξοδρομεί και αντί να
καθαρίσει εσωτερικά, να απασχολεί τη
σκέψη με σκουπίδια εξωτερικά.
Δεν μπορει να γίνει
αλλιως καμμια φορα...
Ο περίπατος αποφάσισα
να γίνει σε μια περιοχή που ειχα πολλά
χρόνια να επισκεφτω, μια βόλτα που δεν
την έκανα συχνά, έτσι κι αλλιώς, γιατι
πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν παιδί και
εξερευνούσα με την παρέα μου τα πέριξ,
κάποιοι συνταγματάρχες είχαν περιφράξει
το γιαλό μέχρι βαθειά στη θάλασσα κι
έτσι η δική μου γειτονιά και παρέα
αποκλείστηκε από τη γειτονιά και παρέα
της Αγιας Τριάδας. Ανήκαμε πάντα
διοικητικά στην Αγία Τριάδα. Εξ αιτίας
όμως της περίφραξης αυτής, που διαίρεσε
το τοπικό μας “οικοσύστημα” όλες οι
δραστηριότητες και εξυπηρετήσεις
μεταφέρθηκαν στο Μπαχτσέ. (Και όχι
Μπαξέ). Οι βόλτες με τα ποδήλατα εκεί,
τα λουκάνικα τα καλαμπόκια, τα τυροπιτάκια
(του Γωνιωτάκη...μμμ) και λίγο αργότερα
οι παρέες, τα φλέρτ -που ήταν πιο νόστιμα
γιατί ήταν ...μακρινά!
Η Πλάζ της Αγίας Τριάδας
λοιπόν ήταν ένα μέρος εξωτικό. Για να
την επισκεφτεις έπρεπε – ενω ήταν ένα
εικοσάλεπτο με τα πόδια ή πέντε λεπτά
με το ποδήλατο – να πάρεις συγκοινωνία,
η οποία μάλιστα τότε ήταν αραιή και
ακριβή. Το να ανέβουμε με το ποδήλατο
στη δημοσιά ήταν αποκοτιά. Όχι ότι δεν
το κάναμε βέβαια... Αλλά δεν ήταν και
συχνό. Άσε που πλήρωνες και εισητήριο
για να απολαύσεις τις λιγοστές σε σχέση
με τις σημερινές πλαζ/υπερπαραγωγές,
παροχες των εγκαταστάσεων.
Ήταν κομψη και χαριτωμένη.
Μοντέρνα, αεράτη και κοσμοπολίτισσα.
Το καραβάκι έπιανε στη σκάλα ακριβως
μπροστά στην υπέροχα σχεδιασμένη είσοδο,
μιά είσοδο αγκαλιά, σοφά τοποθετημένη
λοξά ως προς την ακτή.
Μέσα γρασίδι και δέντρα
παντού, θάμνοι και φυτά σίξτις. Μα ακόμη
και η κηποτεχνική ακολουθούσε μόδα
σίξτις! Σε σημειο να αναρωτιέσαι αν αυτά
τα φυτά φύτρωναν μόνο εκεινες τις
δεκαετίες ειδικά...
Τα αποδυτήρια, τα ντους
που τα λέγαμε νντούζ, με νι πριν το ντι
παρακαλω, και η διαρκής μουσική, Πλέσσας,
Τζένη Βάνου, Μοσχολιού. Όποιος ήθελε
λαϊκά και Καζαντζίδη να πήγαινε αλλού!
Στα ταβερνάκια γύρω γύρω με τραπέζια
ανάμεσα στις βάρκες, εκεί άκουγες
Καζαντζιδη και Τσιτσάνη, τρώγοντας
αγουροντομάτα τίγκα στο λαδόξυδο. Ακόμη
έχω τη γεύση αυτης της μουσικής. Και
λουκουμάδες με ζάχαρη στο χαρτί.
Αλλά η κοσμοπολίτισσα
πλαζ, ήθελε άλλους ήχους, και άλλες
εμφανίσεις. Μαγιώ λουλουδάτα, σκουφάκι
απαραιτητως οι κυρίες, πέδιλα με φελλό.
Και τα βράδια βερμούτ και μπιτς πάρτυ.
Και φλερτ και μυστικά
ραντεβού. Ψέματα, κολακείες, αγωνίες
και απογοητεύσεις πίσω από τα αποδυτήρια,
καρδιοχτύπι και λαγνεία μαζί στο γρασιδι.
Κι εμείς παιδιά, ο νούς
μας ποιος θα κάνει την πιο ριψοκίνδυνη
βουτιά από τη σκάλα, τα βλέπαμε, τα
ακούγαμε στα γελάκια και τα κωδικοποιημένα
λόγια των μεγάλων και γραφόντουσαν
κάπου βαθιά στο μυαλό για να τα μηρυκασουμε
αργότερα, όταν θα είχαμε τα λίγα κλειδιά
του ερωτικού κώδικα στα χέρια.
Αυτά σκεφτόμουνα και
μύριζα στον υγρό αέρα που έφερνε το
μπουρίνι, περπατώντας στη μισοανοιγμένη
πια παραλία, κι όσο πλησίαζα μου έρχονταν
κι άλλες μνήμες, πιο προσωπικές.
Την είδα. Εγκαταλειμένη,
ξεφτισμένη, θλιβερή. Δάσος οι πικροδάφνες.
Όλα σκουριασμένα και ρημαγμένα. Είδα
τη σκάλα, την είσοδο, τα αποδυτήρια και
το πανώ του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι στο ξεπούλημα ή
κάτι τέτοιο. Και άκουγα τα λόγια μιας
φίλης που πήγε κι εκείνη να διαμαρτυρηθει
για την πώληση του κάμπιγκ και της πλάζ.
Δεν έχω καταλάβει αν
αυτοί που λένε όχι στην πώληση το λένε
γιατι ζουν σε ένα όνειρο όπου όλα θα
είναι σωστά, έντιμα και αξιοκρατικά, ή
γιατι έχουν συμφέρον. Ο,τι συμφερον.
Πολιτικό – να μη γίνει τίποτε, να
καταρρεύσουν όλα για να τα κάνουμε
αλλιώς άλλοτε εμεις- ή οικονομικό ή
άλλο.
Να μην πουληθεί; Να
δοθει στο Δήμο; Μα πρώτον ο Δημος έχει
κι άλλο κάμπιγκ, δικό του, στην ίδια
τραγική κατάσταση με την πλάζ, σε
ωραιότατη θέση επίσης, και αδυνατει να
το χρησιμοποιήσει. Ετσι κι αλλιως δεν
το θέλει. Και ΔΕΝ είναι ακριβως δημόσιο
έτσι κι αλλιως ! Η Ελληνικά Τουριστικά
Ακίνητα είναι Α.Ε. Και έχει φανει ότι
αδυνατεί να διαχειριστει τα καταπλητικά
ιστορικά ακίνητα της. Τι να κάνει λοιπον
; Να ρημάξουν; Και οι Δήμοι που έχουν
τεράστια αξιόλογη περιουσία αδυνατουν
να την αξιοποιήσουν. Για όλους τους
λόγους που ξέρουμε.
Επειδή όμως η ζωή ειναι
μικρή, ακόμα και των κτιρίων τηρουμένων
των αναλογιών, προτιμώ χίλιες φορες να
δω το κάμπιγκ της Αγίας Τριάδας να
συνέρχεται, να ανασταίνεται, από όποιον
νομίζει ότι μπορεί να το κάνει επενδύοντας,
παρά να περιμένω να αλλάξουν όλα ωστε
να μείνουν όλα όπως ήταν. Όλοι
έχουμε κέρδος από αυτό.