Ξεκινάς μια προσπάθεια.
Λες ας δοκιμάσω να φτιάξω αυτό, ας
δοκιμάσω να περπατήσω εκεί, τι ωραία
που θα ήταν αν ανέβαινα εκει δα, να δω
τον κόσμο απο κει. Για να πάρεις αυτη
την απόφαση, σίγουρα το μυαλό εχει
ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά, από κάπου
ίσως έχει επηρεαστεί συναισθηματικά,
νιώθει ότι κάπου είναι χρήσιμο να
δοκιμαστεί αυτό το καινούργιο.
Και ξεκινάς βάζοντας
τα βήματα το ένα μετά το άλλο.
Κι ύστερα αρχίζει ο
νους να φλυαρεί.
Κι άν δεν έπρεπε το βήμα
αυτό να μπει εκει;
Κι άν μήπως αν βάλω
το πόδι εκει, μπεί το άλλο αλλού και
μήπως δεν είναι ο σωστός τρόπος αυτός,
τι ξερω εγω, μήπως το έχω ξανακάνει, και
που στο καλό έμπλεξα τώρα, να τα παρατούσα
καλύτερα, μα όχι, είπα θα το κάνω, έλα
λίγο ακόμη προσπάθεια, μα ξέρεις δεν..
μα, οχι, αφου...
Η φλυαρία συνεχίζεται
μέχρι που η κούραση αρχίζει να γίνεται
αποκαρδιωτική. Μέχρι που η προσπάθεια
φαίνεται υπερβολική, μέχρι που δυσανάλογος
κόπος φαίνεται να απαιτείται για μικρό
αποτέλεσμα. Και ύστερα ο ορθολογικός
νους, αποφασίζει : δεν αξίζει τον κόπο!
(Του τύπου στάλεγα εγώ).
Η φλυαρία αυτή του νού
τραβάει πόρους, όπως λένε και οι
κομπιουτεράδες, εξαντλεί. Η δύναμή μας,
ψυχική- συναισθηματική και σωματική
μαζί είναι ένα σύνολο πεπερασμένο. Αν
αρχίσει το συναισθηματικό κομμμάτι να
κουράζεται, το σώμα γρήγορα εγκαταλείπει.
Πόσο μάλλον αν έχει και τον νού σύμμαχο
στην άρνηση.
Η φλυαρία του νού έχει
τη βάση της, το λόγο ύπαρξής της, φυσικά.
Για τον καθένα διαφορετική, αλλά κάπου
για όλους μας, μια κοινή αρχη : την
αυτοπροστασία. Μόνο που όταν η αυτοπροστασία
ξεπεράσει το σκοπό της, αρχίζει και
διογκώνεται και γίνει παθολογική, τότε
ακινητοποιεί αντι να προστατεύει.
Overdose.
Η φλυαρία του νου καμια
φορά είναι αυτοσκοπός. Κρατάς
υπεραπασχολημένο το νού ώστε να μη
μπορεί να πάρει αποφάσεις. Και η αδυναμία,
ή μπορεί και ο φόβος λήψης αποφάσεων,
να έχει καποια θέση στον τλαιπωρημένο
μας εαυτό. Σίγουρα. Όλα αυτά είναι
απαραίτητα, σε μικρές δόσεις, για να μας
κρατήσουν μακριά από την τρέλλα της
παντοδυναμίας. Όσο όμως είναι στις
κατάλληλες δόσεις. Και η κατάλληλη δόση
για τον καθένα ορίζεται, ακριβώς όταν
σταματήσει ο νους να φλυαρεί. Με διαταγή
μας!
Τα παραπάνω είναι
σκέψεις που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια
της εκτέλεσης μιας απαιτητικής στάσης
στη γιόγκα. Έλεγε ο νους πονάω,
κουράστηκα, θα πιαστώ, να αύριο θα με
πονά το πόδι, το χέρι, η μέση. Και όσο
τα έλεγε αυτά έκανε συσπάσεις το κορμί
από το φόβο του. Ύστερα κατάφερα να δώσω
τη διαταγή: Σκάσε επιτέλους! Θα με
βοηθήσεις να το καταφέρουμε; Κι άρχισε
σιγα σιγα να χαλαρώνει τους μυς που
έπρεπε, να τεντώνει και να λύνει τους
συνδέσμους, να μαλακώνει και να
επικεντρώνεται σ αυτό που έπρεπε : την
αναπνοή και τη λειτουργία των μυών. Τόσο
απλά. Και τόσο δύσκολα...
